Τα ΔΙΔ ανακαλύφθηκαν από τον Heinrich Wilhelm Dove το 1839, αλλά χρειάστηκε παραπάνω από 100 χρόνια ώστε το φαινόμενο να ερευνηθεί εις βάθος, από τον Gerald Oster το 1973.

Οι παραπάνω ερευνητές διαπίστωσαν ότι, αν το αριστερό αυτί ενός ανθρώπου υποβληθεί σε μια συνεχή ηχητική συχνότητα και το δεξί αυτί υποβληθεί σε μια παρόμοια (αλλά όχι την ίδια) συχνότητα, τότε το άτομο αδυνατεί να τις ξεχωρίσει. Αντιθέτως, τις αντιλαμβάνεται σαν έναν ρυθμικό «χτύπο» με συχνότητα την διαφορά των δύο. Εάν λόγου χάρη, το αριστερό αυτί του υποκειμένου υποβληθεί σε ένα ημιτονοειδές κύμα των 100Hz και το δεξί αυτί σε ένα των 105Hz, τότε το υποκείμενο θα αντιληφθεί ένα ρυθμικό «χτύπο» με συχνότητα 5Hz.

Επιπροσθέτως, η συγκεκριμένη αντίληψη (η οποία δεν πραγματοποιείται μέσα στο αυτί, αλλά απ’ ευθείας στον εγκέφαλο), μπορεί να συντονίσει τα εγκεφαλικά ημισφαίρια, φέροντας τον εγκέφαλο σε παρόμοιες συνειδησιακές καταστάσεις όπως αυτές που επιτυγχάνονται μέσω του διαλογισμού. 

Συνδυάζοντας τα ευρήματα, και κάνοντας χρήση ΔΙΔ κατά τη μουσικοθεραπεία, μεγιστοποιούμε τα αποτελέσματά της. Εμπλουτίζοντας την μουσικοθεραπεία με ΔΙΔ, οι συμμετέχοντες μπορούν να «βυθιστούν» ακόμα περισσότερο στη διαδικασία και να αποκομίσουν πολύ περισσότερο τα οφέλη της.